Ballonverhalen
TIPITENTEN

TIPITENTEN

In de loop van de jaren heeft Ad Ballon Ballonvaarten allerlei activiteiten op het gebied van reclame en publiciteit opgezet en uitgevoerd. Met Elias Tieleman uit Lelystad is een fantastisch project met TIPITENTEN uitgevoerd voor de nieuwe woonwijk in Lelystad : De Warande. Met wind en regen werd het lastig, maar alle 10 de TIPITENTEN stonden op tijd te glanzen in het landschap.

Het was nog droog toen we wegreden uit Breda, s'morgens om half zes. Wel bewolkt en druilerig. De auto barstensvol geladen met tipitententendoek, aluminium buizen, frames, hamers, bijlen, mokers, schoppen van het zwaarste gietijzer, kabels, touwen, laarzen en wat regenjacks. Zolang ik niet bewoog en recht vooruit keek kreeg ik geen ijzeren staaf in mijn nek. Naast me zat Laura, een vriendin met twee handen, affijn ze kan goed luisteren. Achter me reden Cees, ruim boven pensioen en een beresterke vrijwilliger Jan. Ook hun auto was tot de nok volgestampt met graaf- en mokermateriaal van het ergste soort.

Ons doel was hetzelfde: we gingen tipitenten opzetten op de kleibodem van de Zuiderzee. In de Flevopolder bij Lelystad verrijzen de komende jaren 8000 woningen, er komen scholen, winkelcentra, een recreatiegebied, een zwembad,een bibliotheek, een station, wegen, water, kortom alles om deze woonwijk . De Warande, leefbaar te maken. Tijdens een speciaal weekend zouden er duizenden bezoekers komen naar het nu nog kale gebied om een beeld te krijgen van de toekomst daar, misschien wel een kavel of een woning uitzoeken hoopten de organisatoren,het was van groot belang om in kaart te brengen hoe gezellig het zou gaan worden in Warande Lelystad.

Er moesten grote duidelijke markeringspunten komen om van grote afstand te kunnen zien waar precies alles zou komen, het episch centrum van de Leut, de cultuur, de boodschappen, de sport, de rust. Op alle tipitenten stonden afbeeldingen a la Nijntje, duidelijker kon het niet.

Onze taak was op de juiste plekken de tenten weg te zetten, een eenvoudige en overzichtelijke taak. Ware het niet dat de regen rond Utrecht ons het zicht benam en eenmaal in de Flevopolder een onophoudelijke douche bleef. De klei zoog onze laarzen naar binnen, we ploeterden door een moeras wat al langzaam drijfzand werd. De wagens konden we op de weg kwijt, de tenten, de frames,de gereedschappen gingen op de nek en als kamelen zakten we weg in de zompige brei waar onze laarzen muurvast in bleven hangen. Doorweekte sokken werden zwijgend terug geschoven in achtergebleven laarzen. De zware zeeklei was verzadigd met water, glad als porselein. Regen drensde onophoudelijk, met windvlagen die steeds sterker werden.

We sloegen de bodempalen in de grond, soms als boter dan moesten we de construktie weer losmaken en meters verder trekken. Een ronde cirkel van aluminium delen daarop een strakke verdeling van de juiste buizen en voor het tentzeil was een slimme oplossing bedacht. Als een hefboom op een boot zou de mast omhoog gehesen kunnen worden. We waren inmiddels allemaal zo vaak uitgegleden, omgevallen, voorover, achterover, opzij, dat we als een kleipakking rond klosten.

Opeens hield de regen even op en begon de zon te schijnen, volkomen onverwachts, dat stond helemaal niet op de buienradar die ik ieder kwartier even nakeek. De klei droogde in no time op en als ik wilde lachen voelde ik de kleideeltjes van mijn rimpels springen. Gelukkig hoefde ik niet veel te lachen. Cees foeterde omdat zijn gekleide oren krom trokken, deze oude zeebonk verlangde naar vers zeewater om zijn kop te wassen en dat was nergens te bekennen. Laura wist raad en haalde een fles Spa uit de auto. Ze waste zijn oren en kirde dat zo'n kleibad goud geld kost in een welness centrum.

De moker brak, we haalden de verkeerde tentzeilen omhoog, afbeelding supermarkt terwijl daar het rekreatiemeer komt, we braken de rug met het sjouwen van het matriaal, vrijwilliger Jan haalde zijn handen open aan de ijzeren pinnen. We moesten 10 tenten opzetten, mijn lijf voelde als dat van een oude vrouw, na een lange ziekteperiode had ik nog geen 10 % van mijn normale energie. Laura herkende ik alleen nog aan haar lippenstift, dat moet goed spul geweest zijn, Cees aan zijn schone oren en Jan aan zijn bloedvlekken. We hebben hard gewerkt, wat heet, als paarden gingen we tekeer daar in die Flevopolder, de tenten zijn er allemaal gekomen. Lang leve Warande Lelystad! We voelden ons als de grondleggers van de nieuwe stad Warande. Verbonden met turfstekers, kanaalgravers en dijkenbouwers. Laura wilde nog even het ergste afwassen aan de slootkant voordat we gingen eten in een HAJEwegrestaurant. Ze gleed erin. Toch maar weer aan de kant getrokken want alle beetjes helpen en we moesten tenslotte toch de volgende dag weer terug om de rest op te zetten. Geheel in kleikostuum stapten we het Haje restaurant binnen. Niemand keek ervan op.

We waren een van hen, straffe jongens uit de Flevopolder.

Terug naar vorige pagina